W lekkich oparzeniach należy zmyć chłodną wodą miejsce oparzone i nałożyć opatrunek z jałowej gazy. Pęcherzy z płynem surowiczym nie należy nacinać ani przebijać – stwarza to ryzyko infekcji.

Leczenie ciężkich oparzeń odbywa się w szpitalu i rozpoczyna się od wyprowadzenia chorego ze wstrząsu. W tym celu przetacza się duże ilości płynów, podaje się tlen do oddychania oraz leki przeciwbólowe i wzmacniające czynność serca. Czasami zachodzi konieczność wprowadzenia rurki do dróg oddechowych, co zapewnia ich drożność i ułatwia oddychanie. Jednocześnie podaje się leki chroniące przed rozwojem zakażenia.

Zmiany martwicze wycina się najwcześniej, jak to możliwe i równocześnie zamyka ranę przeszczepem. Do pokrycia rany stosuje się najczęściej autoprzeszczepy – można je pobierać z niemal każdej, nieoparzonej powierzchni ciała. Miejsca po ich pobraniu regenerują się bez powstawania blizny. Znacznie rzadziej stosuje się sztuczną skórę.

Wielki postęp w leczeniu oparzeń, szczególnie III°, stanowi sztuczna skóra. Jej użycie ogranicza znacznie ryzyko powstawania przykurczów stawów, prowdzących do inwalidztwa, oraz szpecących blizn. Z pewnych względów zastosowanie tego materiału jest korzystniejsze niż własne przeszczepy skórne. Z każdym przeszczepem związane jest ryzyko jego odrzucenia, a także zakażenia.

W leczeniu oparzeń ważną rolę spełnia wczesna rehabilitacja. Poza rehabilitacją oddechową (m.in. głębokie oddychanie, odksztuszanie itp.), stosowana jest rehabilitacja ruchowa. Wczesne rozpoczęcie ćwiczeń gimnastycznych zapobiega przykurczom i szpecącym bliznom oraz przywraca w maksymalnym stopniu czynności oparzonej okolicy ciała. Jest to niezwykle istotne w leczeniu oparzeń, zwłaszcza rąk, okolic stawów i szyi. Nie należy również zapominać o rehabilitacji psychicznej. Długotrwałe leczenie ciężkich oparzeń, groźba kalectwa i oszpecenia, problemy powrotu do życia rodzinnego i zawodowego – mogą prowadzić do stanów depresyjnych u chorych. Odpowiednia opieka psychologa oraz wsparcie najbliższej rodziny mogą odegrać istotną rolę w powrocie oparzonego do zdrowia.